Olne-Spa-Olne 2013

Olne-Spa-Olne 2013

Als je mij vraagt waarom, zal je het antwoord waarschijnlijk niet begrijpen

 

’33 gehad’ Whatsapp ik naar huis. Het is 11:20 uur en ik ren al 3:15 uur. Geen idee of mijn vrouw al wakker is aangezien die gister een feestje had. Mijn dag begon om 6:00 uur toen de wekkers gingen. Maarten en ik zijn zaterdag afgereisd naar Olne om fris en fruitig op zondag om 8:00 uur aan de start te staan van de klassieke trail Olne-Spa-Olne (OSO) in België. Op zaterdag ontmoeten we meerdere facebook bekenden en andere inspirerende lopers en weten we bij het diner 3 speciale Leffe’s weg te werken, net eentje te veel eigenlijk. Hoe dan ook, 6:00 uur gaan die verrekte wekkers en begint de racedag. Tassen staan al uren te wachten, bidons zijn gevuld, kleding was reeds ernstig bediscussieerd, alleen nog ontbijten en naar de start rijden. Het wachten op het startsein ging prima door de nodige bekenden en redelijk ontspannen begint de race een minuut of 8 te laat, maar dat deert niet. Nooit heb ik verder dan 57km gerend en vandaag worden het er 69. Toch? Mijn fouten tijdens eerdere trails heb ik overdacht en deze keer ga ik het goed aanpakken. Niet te hard starten, je moet immers een uur of zeven. Goed drinken en vooral goed eten!

Maarten en ik lopen lekker, ergens vooraan zodat we niet uit ons tempo worden gehaald door medetrailers. Verwachting is dat we bij de eerste 50 zullen eindigen en het veld bestaat uit 500 lopers. Het gaat prima en we leggen de eerste 21km binnen 2 uur af. Das eigenlijk toch best rap op een parcours van 69km met klimmen en afdalen. Ik merk dan ook dat ik lekkerder loop als ik iets vertraag en verlies Maarten langzaam uit het oog. Tot zo ver de gezamenlijke OSO. Mijn eigen wedstrijd is begonnen. Ik zit op een derde en hoe voel ik met eigenlijk? Best goed! Beentjes oké, ademhaling oké, niet te warm of te koud, ff eten, ff drinken, rugzak weer goed en doorgaan. Weer ff eten en drinken en tijd voor een appje, ’33 gehad’. Ik sta bij de tweede verzorgingspost gooi nog twee bekertjes sportdrank naar achter en ren weer verder. Ben al bijna op de helft en voel me fysiek en mentaal nog sterk. De omgeving is mooi en variërend van kleur door de herfst. De paden wisselen van single tracks tot boswegen en stukken asfalt met hier en daar een dorpje. Zo nu en dan kom ik wandelaars tegen die vriendelijk en motiverend ‘Courage’ roepen, waarop ik reageer in vloeiend Frans ‘merci’. Ik loop de hele race niet echt alleen. Voor en achter me zie ik geregeld andere trailers. Het valt me op dat ik maar weinig trailers inhaal, blijkbaar is iedereen goed getraind en weet iedereen ook goed met zijn krachten om te gaan. Gelukkig lukt mij het ook deze keer en ik blijf maar rennen. Zelfs na 44km ren ik nog steeds omhoog en omlaag en de beentjes voelen goed! In gedachten over het gevoel in mijn benen zie ik een medetrailer wandelen en ik neem me voor te vragen hoe het gaat. Een uur geleden werd mij dat ook gevraagd en ik kon dat wel waarderen. Wederom in fantastisch Frans zeg ik tegen de man ‘ça va?’ Waarop de man in vloeiend Frans een heel verhaal begint af te steken. Oeps. ‘English’ vraag ik. ‘No, cést ça va’ zegt ie. Ik maak dat ik wegkom en voel me stom. Had ik nog door moeten vragen in gebrekkig Frans? Niet veel verder krijg ik de kans om het goed te maken als ik al wandelend wat eet en de Belg naast me komt lopen. Hij geeft aan dat ie het koud heeft en gaat stoppen. Waar dan, stoppen?? Ik weet echt zo onwijs niet waar ik ben. Ik begrijp dat ergens verderop een auto staat ofzo en wens hem succes, ik ga verder en moet nog 25km. We gaan weer omhoog en omlaag, door de modder, het gras, over bladeren en glibberige stenen, niets houdt mij vandaag tegen ik heb al bijna 55km gelopen en still going strong! En dan een steek! Niet in mijn zij, maar in mijn knie! Fack that, gaat alles goed, raak ik geblesseerd zonder aankondiging? Ik strompel een beetje door en maak nog enigszins hardloopbewegingen. Nog 14km te gaan, dat wordt horror als die pijn blijft. Na een minuut of twee ebt de pijn weg, mijn geluk kan niet op! Ik scan alles nog eens, geen pijn meer in de knie, bovenbenen begin ik te voelen, ademhaling gaat goed, rugzak goed. Ik merk dat het tempo weer een stukje omlaag gaat, maar dat ik nog steeds kan blijven rennen, omhoog en omlaag. Grap is dat ik omhoog mensen inhaal en naar beneden word ingehaald, heb simpelweg de kracht niet meer om snelheid te maken naar beneden. Gestaag zie ik de kilometers voorbij gaan en de teller gaat de 60 voorbij, wauw! Das van Amsterdam centrum naar Den-Haag centrum, cool! Op 63km loop ik de 4^de verzorgingspost voorbij, ik hoef niks meer te eten of drinken, ben er immers bijna. Het rekenwerk is ook al een uurtje aan de gang, ik finish binnen de acht uur en ben voor het donker binnen, het gaat lukken!! Mijn horloge piept, 65km gehad. Ik loop door de modder tussen de weilanden, maar waar ligt Olne? Recht voor me, over de heuvel naar beneden en weer naar boven? Ik denk van wel. Maar dan op 66km lijk ik iets te horen wat op een omroeper kan duiden, het is geen illusie, ik hoor het echt. Een paar honderd meter verder zie ik ook daadwerkelijk de finish aan mijn rechterhand liggen. Maar ik moet nog 2km verder?! Zou ik dan nog met een sadistische lus naar  de finish worden geleid? Gelukkig niet, ik loop Olne in, bocht naar rechts, bochtje naar links en daar is de finish! Ik heb het gehaald, ik ben binnen!! 7 uren en 15 minuten had ik nodig voor 67, 68 of 69km. De meningen zijn verdeeld over de afstand. Drie vrouwen waren mij voor, waaronder Mildred Haans die als eerste vrouw finishte in 6:43. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik rond km 20 een stukje met haar ben opgelopen. Mijn maatje Maarten Schön bleek gestaag te zijn doorgehobbeld en is gefinisht in 6:30 als 9^de! Wat een topprestatie! Zelf eindigde ik als 45^ste in de overall ranking van deze editie met 404 finishers.

 

Als je mij hebt gevraagd waarom, begrijp je het misschien nu?!

Trail des Fantômes 17 augustus 2013

Trail des Fantômes 17 augustus 2013

 

Het is gezellig en er heerst een opgewekte sfeer om 6.55 uur ’s morgens onder zo’n 170 lopers (trailrunners) die aan de start staan van de Trail des Fantômes. Bijna al deze lopers hebben zich gehuld in het blauwe verplichte start shirt, en het oogt professioneel. Ik zie de nodige bekenden en wissel wat succes en veel pleziers wensen uit. De race director spreekt nog wat woorden, telt af en iedereen telt mee. Start! De 170 lopers starten juichend aan het 50km avontuur met 2400 hoogtemeters.

Ik ben vooraan gestart, vind ik fijn, lekker de ruimte in het begin. Ik voel me fit en heb een soort van tactiek waar je wat vraagtekens bij kan zetten. Simpelweg vooraan starten en vooraan blijven tot het niet meer gaat. Temperatuur is goed en na een km mogen we meteen aan de bak. Flink steile klim waar hardlopen al meteen onmogelijk wordt. Hartslag naar de 180 en beentjes meteen onder protest de verzuring in. Denk dat de organisatie hiermee bedoelde te zeggen dat je niet moet denken dat het een rustig loopje wordt en dat al die Hollanders beter kunnen omdraaien omdat er geen bergen zijn in flatland! Ik negeer deze redelijk duidelijk waarschuwing en knal lekker door, deze keer naar beneden. Wat gaat het lekker en wat is het hier mooi!! De klimmetjes en afdalingen volgen elkaar snel op en zelfs het zonnetje begint te schijnen. Zo nu en dan vang ik nog een glimp op van een loper voor me of achter me. Ik waan mij vaak alleen op het pad en des te meer tijd er verstrijkt des te minder medetrailers je ziet.

De omgeving is prachtig en zo nu en dan krijg je een vergezicht als er een top bedwongen is. Stoppen doe ik echter niet, omdat je toch zo snel mogelijk van punt a naar b wil. Na een km of 15 kom ik bij de rivier, ik moet naar links terwijl de 25km route naar rechts gaat. Nu begint het echt realiseer ik me. We worden getrakteerd op een mooi vlak pad langs de Ourthe, maar dat was slechts ter verleiding. Al snel moet er een nieuwe berg bedwongen worden en begint mijn snelle start zijn tol te eisen. Ik loop nu een uur of twee en realiseer mij dat er nog een uur of 4 te gaan zijn. Ik zet de afdaling in, steil stuk waarbij het soms lastig is je evenwicht te bewaren en bomen op mijn pad meermaals worden geknuffeld. Zonder noemenswaardige verwondingen weet ik de oever van de rivier weer te bereiken en kijk uit naar een vlak stukje pad langs de rivier. Echter is dit stuk Ardennen blijkbaar in de vergetelheid geraakt en is er van ‘vlak pad’ weinig te vinden. Over rotsen, boomwortels en omgevallen bomen ploeter ik mij een weg voorwaarts totdat het oranje lint van richting verandert en mij naar de overkant van de rivier stuurt. Ik stap de rivier in (meter of 50 breed) en hoop dat het aan de overkant wat milder is qua trail. Aan de overkant gekomen is het een herhaling van de voorgaande km’s. Mooi stukje vlak om je te verleiden, gevolgd door soort van geitenpaadjes waar een geit het nog moeilijk heeft. Voordeel van dit soort uitdagingen is dat je vergeet na te denken over afstand en tijd en alleen maar bezig bent met je niet bezeren. Ik weet ook dit traject af te leggen zonder problemen en kom op een iets relaxter stuk van de trail terecht. Ik begin wat te vertragen en word zo nu en dan ingehaald. Nog geen bekenden, gaat nog prima. En dan, ja hoor, is ie weer Maarten. Hey daar ben je al, zeg ik. Ja, jij gaat ook altijd te hard van start, moet je niet doen joh, zegt Maarten. Ff noteren en in mijn kop prenten, les 1 voor vandaag!! Niet te hard starten sufferd! Maarten loopt mij er altijd uit, en gaat dat vandaag dus weer doen. Ik heb er direct vrede mee en sla zijn aanbod om aan te haken dan ook resoluut af, gaat um nie worden. Even verderop bij verzorgingspost 2 op de 24km kom ik Maarten nog even tegen. Terwijl wij nog wat van gedachten wisselen, stormen er binnen 2 minuten de eerste 3 vrouwen voorbij. Ik meld het Maarten die snel de achtervolging inzet (op 1 na weet hij ze bij te halen J).

Stage 3 is begonnen van verzorgingspost 2 naar 3. Slechts een kleine afstand van 8km… De afwisseling in natuur is prachtig en de paden zijn fantastisch uitgekozen door de organisatie. Je waant je alleen, maar realiseert je dan dat er nog 169 lopers op hetzelfde paadje rennen ergens voor je en achter je. Soms zie je er eentje en dan weer minuten lang hoor je ze alleen aan de andere kant van de rivier. Heel surrealistisch om te beseffen dat als je stopt met rennen er het komende uur 150 trailrunners voorbij komen. Want iedereen volgt hetzelfde pad, net zo lang als ze kunnen of totdat ze onder de ereboog door rennen, en niet meer verder hoeven. Dus je rent door, want daarvoor ben je gekomen, of je wandelt door, want dan kom je ook vooruit en elke stap is er 1. In gedachten verzonken, de afstand aan het vervloeken, het ultralopen aan het afzweren, hoor je iets ritmisch achter je. De zoveelste renner die je komt inhalen. Het kan me niets schelen, dit is mijn tocht en mijn lichaam is moe en doet zeer. Ik moet nog een km of 21 en het besef dat ik daar nog wel eens 3 uur over kan gaan doen, valt me zwaar. Mijn lichaam was toch goed getraind? Heb ik het dan toch onderschat? Ik moet nu echt een mentale uitweg vinden en weer een ritme zien te vinden. Het gaat moeizaam, maar ik dribbel weer, uiteindelijk ben je dan sneller bij de finish is de achterliggende gedachte. Verzorgingspost 3 is bereikt, yes! Eten, drinken en ff zitten. Neem maar gewoon ff de tijd en maak een praatje met een paar andere lopers. Terwijl ik daar bijkom, komt er een zeer fris en fruitig ogende Chris van Beem aangerend. Hij beaamt inderdaad dat hij zich ook daadwerkelijk zo voelt en gaat al snel weer verder. Ga je mee, vraagt hij. Ik moet deze invitatie helaas afwijzen omdat ik 2km nodig heb om vanuit strompelgang naar dribbel te gaan.

Stage 4 wordt dus in strompelpas ingezet en het leuke is dat stage 4 ergens samenkomt met de 25km, die 3 uur later is gestart. De organisatie dacht vast dat we nog fit zouden zijn tussen km 33 en 45 en bouwde de nodige klim/klauter paadjes in. Het eten en drinken bij de verzorgingspost had met goed gedaan en ik wist aardig vooruit te komen. Ik had weer ritme, jippie! Rond de 37km stopte mijn GPS horloge ermee, batterij leeg. Had niet op een beter punt gekund, nu wist ik niet meer hoe ver ik was en kon ik tijd en afstand loslaten. Dit was mijn volgende les in de zware trail. Let it go and go with the flow. Zodoende kwam ik op de 25-50km samensmelting en wist ik dat het einde nabij was. Nog een paar klimmetjes en ik kwam aan bij verzorgingspost 4 op de 45km. Ff wat eten en drinken, links omhoog kijken of je de laatste ‘real Bitch’al kon zien en gaan!!

Stage 5 van km 45 naar de finish. Een laffe 5km? Dacht het niet. The real Bitch is mijn naam voor ‘The Wall’. Een aller laatste klim die na elke bocht een volgend steil stuk kent. Volledig gesloopt, bezweet en uitgeput kwam ik boven. Euforie op de top, want nu was het nog 4km afdalen, door de rivier en langs de camping en klaar is klara. Ik bleef rennen en vorderde traag maar gestaag. Enkele lopers met een blauw shirt (50km) haalde mij nog in, maar het deerde niet. Ik herkende de laatste steile afdaling van vorig jaar en maakte de nodige adrenaline aan. Nog 5 minuten volle bak! In de afdaling haal ik twee oranje in en daarna twee blauwe, hoppa! Beneden meteen de rivier in en nog twee blauwe voorbij. Ik klim de rivier uit en zet nog even aan. Met een verbeten gezicht leg ik de laatste 300m af en transformeer het verbeten gezicht naar een brede lach. I did it! 6:37uur over 50km gedaan. En geëindigd op een eervolle 50^ste plek! Tot volgend jaar!

Organisatie en vrijwilligers, hartelijk dank en petje af!

@RunningVis

Marek Vis